Bulduklarından biraz şikayetçi gibiydi daha açığı bulduklarının arama hengamesine değmediğini düşünüyordu. Bilmeye yaklaştığı her ana olan ilgisi, yeni bilginin kendi zihin fanusunun bulanıklığında salındığını fark etmesiyle kayboluyordu. Yaşamın en güzel tarafının onu yorumlamak olduğuna inanıyordu. Şimdi kendisine ‘düşünme yaşa!’ diyen kime itibar edebilirdi. Tabi ki zamanın içinde olduğunun bilincindeydi ama bu konuda pek iddialı değildi. Bazen günlerin birbirini çiğnercesine koşarak geçmişin kapısından geçip gittiklerini görebiliyordu. Yani aslında, sıra kendisine geldiğinde söyleyecekleri vardı ama bir şey söyleme heyecanına artık daha az sahip oluyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder